Dogoterapia- pies pomaga dziecku uczyć się czytać...

Kiedy idzie szkolnym korytarzem błyskawicznie otacza go gromada dzieci. Wyciągają się ręce, głowy bliżej stojących pochylają się nad psim łbem. Bohaterem ściągającym taką uwagę jest Hugo, pies terapeuta, ratownik Ochotniczej Straży Pożarnej. Ulubieniec wszystkich: nauczycieli, dzieci, rodziców.

Czym jest dogoterapia? To metoda wspierająca rozwój dzieci, której zakładanym efektem jest osiągnięcie przez dziecko optymalnego dla niego poziomu rozwoju.

Programy terapeutyczno - rozwojowe opracowane z myślą o dzieciach z trudnościami w nauce powinny zapewniać zaspokojenie potrzeb, w tym potrzeby uznania, sukcesu, akceptacji. Powinny stymulować rozwój funkcji zaburzonych i nie narażać na jałowy wysiłek, ani na bolesne niepowodzenia. Dogoterapia, będąca jednym z fragmentów zajęć animalterapii, spełnia wymienione warunki. To niekonwencjonalna metoda zawierająca w sobie źródła motywowania do wysiłku i żmudnych często ćwiczeń. Wywołuje pozytywny stan emocjonalny, daje naturalną radość i rozwija zainteresowania dzieci. Zabawa z psem jest formą przeciwdziałania agresji (zabawy pseudoagresywne - z rówieśnikami dzieci rywalizują, natomiast pies z reguły poddaje się dziecku), służy rozwojowi języka, stanowi budulec pojęciowy, aktywizuje Ośrodkowy Układ Nerwowy. W zabawie znika poczucie zagrożenia, pies wyzwala inicjatywę współdziałającego z nim człowieka, a istotą jest samonagradzające działanie.

Dogoterapia jest więc metodą wykorzystującą naturalną radość płynącą z kontaktu dziecka z psem. Aktywny udział manualny, umysłowy i werbalny dziecka zachodzi w trakcie wykonywania poszczególnych zadań: uczestnicy naśladują oddech zmęczonego psa, sposób w jaki pije, oblizuje się, głaszczą zwierzę, wskazują i nazywają części ciała, wydają polecenia. Podążają za nim w charakterystyczny sposób, rysują psa smutnego i wesołego, zapisują anegdoty związane z zajęciami, czytają ciekawostki o psich zwyczajach.

Występujące na zajęciach zabawy ruchowe mają wpływ nie tylko na rozwój psychomotoryczny, ale i na kształtowanie się mowy dziecka. Oprócz już wspominanej okazji do wprowadzenia nowych i utrwalenia poznanych pojęć, ćwiczenia pobudzające układ motoryczny, pobudzają równocześnie ośrodki mowy i myślenia, wpływają na szybkość procesów nerwowych, rozwój klatki piersiowej, poprawiają sprawność oddechową (ćwiczenia dźwiękonaśladowcze: na przykład wycie, szczekanie psa), wzrasta pojemność płuc i wypracowuje się odpowiednią fazę oddechową Doświadczenia zdobyte na zajęciach, stanowią budulec, z którego dziecko tworzy pojęcia i umiejętności. Jeżeli doświadczenia są specjalnie dobrane, przyczyniają się do rozwoju myślenia i hartowania dziecięcej odporności. Wszystko zaczyna się więc od osobistych doświadczeń.

Czy pies więc pomaga uczyć się czytać? Jak najbardziej. Jego wpływ na ogólny rozwój jest tak duży, że procesowi stymulacji podlegają także procesy wpływające na umiejętność czytania i pisania, a także inne umiejętności szkolne.

^^na górę strony^^